'Alles mag, als het maar veilig gebeurt'

Woonzorgcentrum Humanitas was de eerste zorgorganisatie die woonruimte bood aan studenten. Dat was in 2012. Tot op de dag van vandaag wonen er nog jongeren. Telkens is er ruimte voor zes woonstudenten. Toen Gea Sijpkes aantrad als bestuurder kon Humanitas wel wat meer reuring en input van ‘buiten’ gebruiken. Daarom nodigde Gea studenten uit om er te komen wonen. Ze wilde de buitenwereld naar binnen halen en andersom. Het is na 11 jaar nog steeds een succesvol concept dat sindsdien op meerdere plekken navolging heeft gekregen. Het heeft organisaties in binnen- en buiteland enorm geïnspireerd.

Jayden Rutten (20) woont er drie jaar en snapt waarom het zo’n geslaagd concept  is. “Ik kwam hier drie jaar geleden wonen. Ik was 17 jaar en nog echt een broekie. Het was voor mij in eerste instantie even wennen. Maar al gauw vond ik het fantastisch. Zeker in corona tijd. Ik heb daar weinig last van gehad want ik had genoeg contacten met de andere studenten en vooral met de ouderen.” Het wonen tussen en met de oudere bewoners heeft hem erg gevormd. “Ik merk ook dat ik volwassener ben geworden en in vergelijking met leeftijdgenoten een stuk wijzer ben.” Wilco Jansen, manager Samenleven bij Humanitas begeleidt de studenten. Hij ziet hen groeien en zich ontwikkelen. “Dat is prachtig om te zien. De studenten organiseren de bingo, helpen met de broodmaaltijd om 17 uur, assisteren bij activiteiten, maken een praatje en kijken voetbalwedstrijden.  Ze zijn goede buren.

Bijzondere band

“De meeste ouderen genieten ervan. Sommige ouderen hebben minder behoefte aan het contact maar dat is niet erg”, zegt Wilco. Hij merkt dat het de ouderen goed doet. “Als één van de studenten een borrel teveel op heeft of een nieuwe liefde heeft is dat het gesprek van de dag. Zij leven dan enorm mee. Maar andersom ook. De studenten zijn erg betrokken bij de bewoners.” Jayden heeft bijvoorbeeld bijzonder contact met een oudere bewoner. Jayden: “Deze meneer was nogal teruggetrokken en zag er wat onverzorgd uit. Ik ging regelmatig met hem chillen. Ik heb er toen voor gezorgd dat hij een spijkerbroek aandeed, ik heb zijn haar verzorgd en hem meegenomen naar beneden. Na en tijdje voerde hij daar het hoogste woord. Nu hoort hij er helemaal bij.” Toch heeft Jayden ook droevig nieuws. “Deze man is terminaal en gaat binnen nu en enkele maanden dood. Hij heeft aan het zorgpersoneel gevraagd of ik het laatste woordje mag doen op de uitvaart. Dat vind ik een eer en doe ik natuurlijk graag. Maar ik zie wel op tegen het afscheid. We hebben zo’n fijne band.”

Vrijheid

De studenten maken van dichtbij de mooie kanten en mindere kanten van het ouder worden mee. Jayden: “Dat heeft me tot nu toe veel gebracht.” De studenten leren ook van de activiteiten die ze verrichten. Wilco: “We geven de studenten veel vrijheid. Alles mag en kan mits het veilig gebeurt een er geen overlast is.” Natuurlijk zijn er leermomenten. Zo waren sommige bewoners wat aan het mopperen na de eerste bingomiddag. Het ging hen te snel en het was wat onduidelijk. De studenten praten nu langzamer en hebben de nummers groot geprojecteerd. Nu zit de zaal weer helemaal vol.  Ook klaagde een bewoonster, die net nieuw was, over geluidsoverlast toen de studenten op het balkon een biertje dronken. Wilco stuurde hen een mailtje met de klacht. De studenten zijn naar de bewoonster toe gegaan en hebben excuses aangeboden. De oudere dame nodigde hen vervolgens uit voor het drinken van een biertje, want ze had nog een kratje staan. Zo hadden ze een leuke avond met elkaar en was het weer koek en ei. Wilco: “Ouderen hebben eigenlijk geen geluidsoverlast omdat ze vaak slecht horen. Soms hebben studenten meer last van de harde tv geluiden van de ouderen dan andersom. Maar als er iets is, lossen studenten het meestal zelf op.” Wilco en de studenten overleggen iedere maand een uurtje over hoe het gaat, wel met een patatje. “Het scheelt dat ik zelf ook kinderen heb in die leeftijd. Ik kan me goed verplaatsen in hun leefwereld”, aldus Wilco. 

De studenten zetten zich 30 uur per maand in voor de ouderen en wonen in ruil daarvoor kosteloos. Ze wonen kris kras door het gebouw heen, in kleine woningen. Jayden: “Ik heb geleerd dat leeftijd niet belangrijk is bij het sluiten van vriendschappen. Sterker nog, ik vind het makkelijker, want ouderen oordelen niet snel en vinden je gauw aardig. Leeftijdgenoten kunnen nog wel eens kritisch op elkaar zijn.”

Meerwaarde

De studenten leren veel. Zo krijgen ze een cursus over brandveiligheid en hebben ze er eentje gevolgd over verslikken omdat ze het angstig vonden als ze zagen dat ouderen zich verslikten. Nu weten ze hoe ze moeten handelen. De studenten zorgen zelf voor een nieuwe student als er eentje afstudeert. Wilco: ”Je kunt hier alleen wonen zolang je studeert. De studenten verzorgen zelf de selectie.” Jayden vult aan: “We vragen kandidaten om een blog waarin ze moeten uitleggen waarom ze hier willen wonen. Daarna hebben we een gesprek en kijken we of degene hier past. Nu moet ik echt gaan, want ik ga helpen met het haringfeest.” Wilco: “De zorgmedewerkers zijn ook blij met de extra handjes. Als zij een student een tijdje niet zien, melden ze dat. Maar dat komt nauwelijks voor. Wat ik zelf het leukste vind is dat zij je altijd verrassen met hun frisse ideeën. Het is hier nooit saai. Hun aanwezigheid heeft meerwaarde voor het personeel, de bewoners en niet in de laatste plaats ook voor mij en voor hen zelf.”

Meer informatie: https://www.humanitasdeventer.nl/wonen/humanitas-woonstudenten