Het is stil in huis. Soms vind ik dat prettig, soms niet. Ik ben blij dat ik veel vrienden heb en genoeg activiteiten buiten de deur. Interesse houden, dat is echt belangrijk. Interesse in andere mensen, in de wereld om je heen. Ik lees daarom ook veel: de Uitkrant en het lokale krantje. Daar las ik dat de gemeente een ruimte heeft ingericht met informatie over wonen voor senioren.

Ik probeerde wat vriendinnen mee te krijgen maar niemand wilde. Dus besloot ik alleen te gaan. Gisteren ben ik er geweest. Het blijft lastig om in je eentje ergens naar binnen te gaan. Ik moet letterlijk en figuurlijk altijd even een drempel over. Mijn opa zie altijd: “Houd je fatsoen en blijf beleefd”. Dus dat doe ik ook en daar kom ik ver mee.

Ik ging naar binnen en keek wat hulpeloos rond. Links zat een groepje senioren aan tafel met een professional. Hoewel ze ook niet meer de jongste was, wist ik meteen dat zij de professional was; aan haar houding, stemgeluid en blik. “Komt u voor het vrijwilligerswerk?”, zei de professional. “Nee, ik kom voor Villa Bewust.”

Een andere professional snelde naar me toe. “Ik ben van het stadsdeel loket en dit is inderdaad de juiste plek. Kijkt u rustig rond.“ Ik knikte vriendelijk en zette mijn boodschappentassen neer. Waarom moest ik zo nodig eerst boodschappen doen?

“Dat is niet handig”, Lea, mompelde ik tegen mezelf, niet al te hard. Toch keek ik verschrikt op. Misschien denken ze wel dat ik dement ben, dacht ik. Als je alleen woont ga je vanzelf tegen jezelf praten. Ik vergeet dat weleens als ik in het openbaar ben.

Beide professionals waren te druk bezig met hun eigen activiteiten om verdere aandacht aan mij te schenken. Gelukkig maar, want voor je het weet, heb je het buurtteam op je dak, haha. Ik lachte intern en ging maar eens rondlopen.

Overal hingen kleine kastjes met een vraag erop. ‘Hoe ziet jouw huis eruit?’ ‘Doe de obstakel check!’ Als je het kastje opende hing er een geplastificeerd informatieblad. Ik glimlachte en dacht: het is zeker geplastificeerd omdat we misschien gaan kwijlen. Excuses, ik heb een wat cynische humor, al zeg ik het zelf.

Toch was de informatie zinvol en ik las het met aandacht en interesse. Het volgende kastje had informatie over aanpassingen in huis. Ook was er info over brandveiligheid en over verhuisregelingen. Heel waardevol. Ik vind dit een goed initiatief.  

Ik bleef hangen bij het kastje met info over gemeenschappelijk wonen. “Er zijn steeds meer vormen van gemeenschappelijk wonen”, las ik. “Lees op de volgende bladen meer over de verschillende vormen, wie weet spreken een of meer vormen je aan.”

Ik lees onder andere over de LangLeventhuisflat. En ik zie dat er op 17 mei de Gemeenschappelijk Wonen Dag wordt georganiseerd. En dat veel woongemeenschappen dan de deuren openen zodat belangstellenden een kijkje kunnen nemen. Zal ik dat dan toch doen? Ik werd te oud bevonden door één woongroep, maar dat wil toch niet zeggen dat ik nergens meer terecht kan?

Ik noteer de datum in mijn agenda en schrijf de naam van de bijbehorende site op. Ik heb nog een ouderwetse agenda maar dat werkt prima. Ik loop opgetogen naar buiten. Eenmaal buiten realiseer ik me dat mijn boodschappen nog binnen staan. Met een rood hoofd ga ik naar binnen, pak de tassen en roep snel: “Sorry, seniorenmomentje.”