groupLid worden

Ik ben behoorlijk in paniek door het coronabeleid van deze regering. Mijn moeder van 87 wordt nu al wekenlang niet aangeraakt. Ze kan niet naar haar zangclubje, niet naar de kerk. Niet meer gezellig koffiedrinken. Dan deelt Minister de Jonge mee, dat we dit beleid gaan volhouden totdat er een vaccin is. Dat gaat minstens anderhalf jaar duren, waarschijnlijk langer, want het is nog nooit gelukt om een vaccin voor zo’n virus te ontwikkelen binnen een jaar of 4 à 5.

Blog van Hans Voerknecht, eerder gepubliceerd op www.verkeerskunde.nl 

Minstens anderhalf jaar gaat ze niet aangeraakt worden en waarschijnlijk langer. Daarmee wordt haar ieder perspectief, iedere levenskwaliteit ontnomen. Ze mag niet eens op haar verjaardag met haar zoon, schoondochter en kleinkinderen een boottochtje door Zwolle maken. Ze is wanhopig dat we een regering hebben die alleen maar de dagen dat we leven tellen en niet de kwaliteit van dat leven. Ze voelt zich beschermd door beschermhongerige wolven, die de mensen die ze nodig willen beschermen niets vragen, maar hun bescherming opdringen. En zij is bij lange, lange na niet de enige, de beide contactpersonen van de gemeente Zwolle die ik aan de lijn kreeg hadden ouders met exact dezelfde ervaring.

Wat heeft dit met mobiliteit te maken? Het is duidelijk, dat de regering helemaal niet nadenkt over de bij-effecten van het RIVM-beleid. Levenskwaliteit staat in belang ver achterop bij het tellen van het aantal dagen dat mensen leven.

Dus vroegen ik mij af of er in het vervoerssysteem wel goed nagedacht is over de kwaliteit van het systeem, of de 'collateral damage' van het anderhalve meter beleid in het mobiliteitssysteem goed in kaart is gebracht. Of er een systeem is, dat een jaar of vijf goed kan functioneren, want zo lang is deze regering blijkbaar bereid om het anderhalve meter beleid te handhaven. En dan vanuit het gezichtspunt van mijn moeder. Kan mijn moeder straks reizen in het anderhalve meter mobiliteitssysteem reizen?

Daarbij neem ik als uitgangspunt het protocol zoals dat door het NOVB+ is uitgewerkt. NOVB staat voor Nationaal OV Beraad: overheden, vervoerders, consumentenorganisaties en de plus staat voor Prorail, ROVER en vakbonden. Ik lees het protocol en probeer me voor te stellen hoe mijn moeder hierin gaat reizen.

Ondoordacht en klungelig
Allereerst valt me op hoe volstrekt ondoordacht, klungelig en onrealistisch het protocol heeft. Men denkt met een aantal van afstand bestuurbare robots te maken hebben, in plaats van met mensen met een eigen wil en eigen belangen en noodzaak. Maar zelfs voor op afstand bestuurbare robots is het een onuitvoerbare zaak.

Terug naar mijn moeder
Onvermijdelijk komt er moment waarop voor mijn moeder het noodzakelijk wordt om te reizen. Zo zal ze bij haar vriendin Gonnie uit Rosmalen op bezoek willen, of moeten gaan. En dan belt ze mij hoe dit moet aanpakken. Ik zal haar om te beginnen uitleggen dat ze met het verhaal dat ze haar vriendin op gaat zoeken nooit de trein in kan. Is geen noodzakelijke reis, dus kansloos. Ze moet het verhaal ophangen dat haar zoon, weduwnaar, in het ziekenhuis is beland en dat er niemand voor de kleinkinderen gaat zorgen. Dan moet ik haar overreden om een mondkapje te dragen. Ik vrees dat het hier al ophoudt. Ze weet nog goed van het trauma, dat haar moeder had die geen Jodenster wilde dragen, terwijl de familie van haar moeder dat wel deed. Mijn moeder gaat absoluut geen mondkapje dragen. Dus dat is al einde oefening.

Hoe verder?
Maar goed, laten we for the sake of the argument kijken hoe het dan wel verder zou kunnen gaan. Ze krijgt bij voorbeeld een verklaring van de dokter dat het voor haar te traumatisch is om een mondkapje te dragen, dat mondkapjes al zo weinig bewezen werking hebben, dus dat ze geen mondkapje hoeft te dragen.

Op station Zwolle
Het gedeelte naar station Zwolle gaat nog goed. Iemand uit de buurt brengt haar naar het station. Maar dan komt zij het station binnen. We zijn al wat verder in de tijd, dus het aantal reizigers begint al richting de maximale capaciteit van de treinen te komen, zo’n 40% van het aantal reizigers. Maar haalt het station wel 40%? In winkelstraten is de capaciteit al maximaal 15 à 20% volgens een loopstromenonderzoek van Goudappel, op een station is dat ben ik bang nog veel lager. Met al die loopstromen kris-kras-door elkaar. Bovendien is mijn moeder nogal slecht ter been, dus gaat er voor haar al een veel groter gat vallen. Dus wordt ze of voortdurend ingehaald door anderen die daarmee de anderhalve meter regel overtreden.  Ik denk dat het op het station Zwolle voor mijn moeder al zo’ onoverzichtelijk, verwarrend en chaotisch is, dat ze op haar schreden terugkeert.

Naar de trein
Goed laten we for the sake of the argument aannemen, dat ze toch het station binnengaat. Voor de trappen en de liften staan enorme rijen met mensen met telkens anderhalve meter afstand. Goede kans dat een snellere en assertievere reiziger die ook per se de trein moet halen haar telkens te snel af is. Maar goed laten we opnieuw for the sake of the argument aannemen, dat ze toch op het perron komt. Daar staat een groep reizigers te wachten en er komt een trein aan. Het uit de trein stappen gaat al buitengewoon langzaam want op het perron moet immers iedereen anderhalve meter aanhouden. Langzaam loopt de trein leeg, terwijl de mensen die in de trein willen ongeduldig in de weg staan. In deze menigte probeert mijn moeder zich in staande te houden. Het duurt lang eer de uitgaande stroom reizigers het perron afraakt, want waar normaaltrappen en liften al een bottleneck vormen wordt dat nog veel sterker onder het regiem van anderhalve meter afstand. Het valt moeilijk voor te stellen hoe mijn moeder in zo’n situatie overeind blijft en überhaupt de trein in komt.

In de trein
Maar goed, laten we dan toch even aannemen, dat ze in de trein in raakt. Blijkbaar was er een attente medereiziger, die haar durfde aan te raken en die haar de trein in hielp. Maar ze is te laat om een plekje aan het raam te krijgen en de conducteur verzoekt haar om, tezamen met een aanzienlijk aantal medereizigers de trein weer te verlaten. Mijn moeder zal spontaan in huilen uitbarsten, want het heeft haar al eigenlijk te veel tijd en kracht gekost om van de stationsingang naar de trein te komen. Ze wil, nee, ze gaat er echt niet uit. Van de andere reizigers die geen plekje hebben kunnen krijgen, zijn er die onmogelijk de trein uit kunnen, omdat ze naar hun werk moeten en anders ontslagen worden, of ze moeten naar een begrafenis, een trouwerij, op ziekenbezoek, enzovoorts. Dus óf de ME haalt ze de trein uit, óf ze mogen toch mee. In het eerste geval zal elke stop op een groter station vele malen langer duren dan normaal. Dus ik maak me ernstig zorgen hoe de reis van mijn moeder verder gaat. In ieder geval zal de treinenloop een chaotisch zijn.

De overstap op station Utrecht
Waar de capaciteit van station Zwolle al volstrekt te kort schoot, is dat op Utrecht nog veel sterker het geval. De loopstromen op het station Utrecht gaan volstrekt kris-kras, zelfs al probeer je dat met strepen op de vloer te regelen dan nog zijn er veel kruispunten waarop er voorrang gegeven moet worden. De capaciteit van de stationshal onder het 1,5 meter regiem zal volgens mij niet boven de 5% uitstijgen.  Mijn moeder zal nauwelijks in staat zijn de mensen in haar omgeving op voldoende afstand ter houden. Die 1,5 meter afstand zal nauwelijks en vaak zelfs helemaal niet lukken, omdat ze slechts langzaam vooruit komt en met haar stramme motoriek het omringend publiek in de weg loopt. Sommigen zullen kwaad of agressief worden, omdat ze door het langzame wandelen van mijn moeder hun trein dreigen te missen. Ik maak me zorgen, dat mijn moeder in al dat gewoel, in al die chaos en met al die agressie onwel wordt. Dus nu voor de vijfde keer is het uitgesloten dat mijn moeder verder komt.

De reis verder
Maar goed, laten we nog één keer for the sake of the argument aannemen, dat ze toch verder reist. Ze komt aan in ’s-Hertogenbosch, doet er als ze geluk heeft maar een half uur over om van de trein naar de taxi te komen en naar haar vriendin Gonnie te gaan.

Hoe lang duurt de reis voor haar?
Zoals al aangegeven is het volkomen uitgesloten, dat ze deze reis voltooit. Maar stel dat ze aangedreven door een bovenmenselijke kracht alle onneembare hindernissen overwint. Dan hebben we schat ik in de volgende reisduur:

Totale reisduur 335 – 420 minuten. Ofwel 5,5 tot 7 uur. Zolang kan mijn moeder al helemaal niet op de been zijn. De terugweg zal mijn moeder helemaal niet meer mee willen maken. En ongetwijfeld een taxi nemen. 

Een app?
Dan is er ook nog de suggestie van sommigen, dat je moet reserveren met een app. Mijn moeder kan nog niet eens Whatsapp bedienen laat staan reserveren met een app. Maar goed laten we  aannemen dat ze wel in staat is de reis te boeken met de app. Maar helaas alle slots voor een reis Zwolle-Rosmalen zijn voor de komende twee maanden volgeboekt op tijden dat ook ouderen eventueel zouden mogen reizen. Nog afgezien dat het ook onmogelijk is om een reis met een app te boeken als de overstap- en reistijden zo enorm onzeker zijn.

Conclusie
Waar mijn moeder normaliter prima met het Openbaar Vervoer kan reizen, is ze hiervan compleet uitgesloten. Ook in het vervoerssysteem geldt dat ouderen alleen meetellen in termen of ze wel of niet corona krijgen en als ze het niet krijgen doet de kwaliteit van leven van hen er volstrekt niet meer toe. De boodschap van de regering luidt: Helaas u bent een kwetsbare oudere. En u hebt óf corona en dan sluiten we u op. Of u hebt geen corona en dat moeten we u helaas opsluiten om te voorkomen dat u het krijgt. Maar hoe dan ook opsluiten zullen we u. Blijkbaar zit er helemaal niemand in het NOVB+ die nadenkt over ouderen. Ook ROVER niet? Ook de NS niet? Ook de consumentenorganisaties niet? Er gaat hier duidelijk iets enorm mis.Is het alleen zo erg voor ouderen? Duidelijk is, dat het overgrote deel van wat er misgaat in dit verhaal, voor iedereen misgaat. Stations zullen compleet gaan disfunctioneren, het wordt één grote chaos; mensen zullen in opstand komen als de hun trein gaan missen; het in- en uitstappen duurt zeker vijf keer zo lang als normaal. En het gemak, waarmee ze veronderstellen dat reizigers die geen zitplaats kunnen vinden wel de trein uit zullen gaan is van een schrijnende naïviteit.

Bron: Verkeerskunde.nl 

‘Als we levensloopbestendig willen bouwen moeten we eerst levensloopbestendig gaan denken’. Moustafa Turky is werkzaam als Commercieel Directeur en lid van het management team bij Comelit groep Nederland; fabrikant van communicatie en veiligheidssystemen voor woningen en kantoorgebouwen.
Hij stelt in een recent artikel dat als we blijven bouwen volgens het Bouwbesluit we de ontwikkelingen in de techniek van de afgelopen 28 jaar negeren. Hij pleit voor een andere mentaliteit. Niet uitgaan van minimale eisen maar van maximale mogelijkheden. Daarmee creëren we gebouwen die mee kunnen bewegen met de veranderende behoeften van de bewoners.

Veilige toegang
Voor de toegang tot woongebouwen staat in het Bouwbesluit dat een bel-, spreekinstallatie vereist ter voorkoming van criminaliteit. Stel je daarbij voor de bekende ‘telefoon’ aan de muur in de gang. De bezoeker belt, de bewoner neemt de hoorn op, hoort - als het meezit - wie er voor de deur staat en drukt op de knop om de deur te open. Turky schetst een ander beeld. ‘Stel je een oudere voor die zorg nodig heeft en niet mobiel is. De techniek is inmiddels zo geïntegreerd dat als de zorgverlener aanbelt haar gezicht wordt herkend. De bewoner krijgt een seintje via de smartphone of tablet en kan toegang verlenen of er is ingesteld dat dit automatisch gaat. Vervolgens komt de lift naar beneden en brengt de zorgverlener naar de juiste verdieping. De bewoner kan de voordeur openmaken met stembediening. Sleutelkluisjes in de voorgevel zijn hiermee verleden tijd.’

Ook voor jongeren
Volgens Turky is levensloopbestendig bouwen niet specifiek bedoeld voor ouderen. Het is ook bouwen voor jongeren die oud kunnen worden in dezelfde woning. Communicatie, comfort en veiligheid zijn basisbehoeften. Een geschikte woning beweegt mee met de veranderende behoefte van de bewoner door de tijd heen. En denk bijvoorbeeld eens aan de recente lock down situatie waarin het intercomsysteem communicatie tussen bewoners en beheerders van het woongebouw ondersteunt  waardoor er meer onderling contact mogelijk is. Dat is iets waar alle leeftijdsgroepen profijt van hebben.

Lees het hele artikel >>

Het is vandaag, 4 juni, nationale opa en oma dag. Deze dag is nog niet zo bekend maar we vieren dit in Nederland al sinds 2004. Het doel van de dag is om extra aandacht aan opa’s en oma’s te geven en onze waardering uit te spreken. Ik las het toevallig en merkte dat ik begon te glimlachen. Ik vind het mooi dat er zo’n dag is waarop ouderen in het zonnetje worden gezet. Ook de ouderen die geen opa of oma zijn. Omdat ouderen een grote rol spelen in de samenleving, maar deze rol niet altijd op waarde geschat wordt. En dan hoop ik dat op deze dag én alle andere dagen ouderen gezien worden in al hun verscheidenheid. De beeldvorming mag wat mij betreft een stuk positiever realistischer. En dat lukt alleen goed als generaties met elkaar in contact komen en blijven komen.

IJsje eten
Mijn fascinatie voor ouderen komt ook door mijn goede band met mijn grootouders. Zij hadden als echte Amsterdammers een stacaravan in Egmond aan zee. Ik heb daar mijn eerste stapjes gezet. Iedere zomervakantie brachten we door bij opa en oma. Dan gingen we naar het strand en met opa een ijsje eten bij ‘de Italiaan’. Die Italiaanse ijssalon bestaat overigens nog steeds en ik haal daar minstens één keer per jaar een ijsje bij de oude Italiaanse dame. Opa rookte ook stiekem: iedereen wist het maar opa wist niet dat wij allemaal op de hoogte waren van zijn verboden hobby. In mijn herinnering was de camping vergrijsd. Met de ene oude buurman, ome Wim, speelde ik een potje schaak, met de andere oude buurman, ook al een Wim, een potje dart en met de buurvrouw, tante Greet keek ik naar de mooie tuin en leerde over rozen. Die bruikbare kennis heb ik nog te weinig toegepast, bedenk ik me nu als ik naar mijn slecht onderhouden tuin kijk. Met opa gingen we vaak in de duinen fietsen. En zwemmen in zee. Opa zwom voorop en ik vlak achter hem zodat hij de eventuele kwallen kon wegjagen. En als opa op het strand in slaap viel en keihard snurkte hadden mijn zus en ik de grootste lol. Oma was intussen aan het koken en vertelde ‘s avonds spannende, waargebeurde verhalen over haar armoedige jeugd in het centrum van Amsterdam. Over hoe ze met tien kinderen één bad deelde. Nouja, een wastobbe. Onvoorstelbare verhalen. 

Voor geen goud
In de andere seizoenen bezochten we opa en oma in hun huis in Amsterdam. Letterlijk drie hoog achter. Maar ze vonden het er heerlijk. Oma kon naar de bingo en ging dagelijks naar de Dappermarkt. Opa haalde haar op om de tasjes vol boodschappen naar huis te slepen en hij slenterde de rest van de dag al heimelijk rokend door de stad  op zoek naar herinneringen. En daarna lekker hangen met leeftijdgenoten op het Waterlooplein. Soms ging ik met opa naar een museum of terrasje. Dat vond hij fijn en dan had ie weer wat te vertellen aan zijn oude hangmaatjes. Hij kon ook veel verhalen vertellen over Amsterdam van vroeger. Zij waren domweg gelukkig in de stad. En hielden elkaar in balans. Nooit de stad uit! Voor geen goud, zeiden ze in koor. Gelukkig hoefde dat ook niet en wisten ze met moeite de trappen op en af te gaan en in hun vertrouwde buurt haring op zaterdag te halen, brood bij de bakker en bloemen bij Cor op het plein.

Auto inclusief oma
Ook met de oma’s van mijn man had ik fijn contact. Oma uit Zuid-Limburg woonde tot haar 99e zelfstandig in een veel te groot huis vol gevaarlijke draadjes, kleedjes, er was geen warm water. Ze maaide iedere ochtend het gras om zes uur ’s ‘s ochtends tot afgrijzen van de buren. Ze was niet van plan te verhuizen want ze had de kerk en kapper om de hoek. Ze had een auto, maar geen rijbewijs. Je mocht de auto lenen, inclusief oma. Zo kwam ze nog eens ergens namelijk. Ik vond haar geweldig en gebruik haar nog altijd vaak als voorbeeld tijdens lezingen over tijdig verhuizen Zij heeft dat namelijk nooit gedaan maar is in een absoluut senior-onvriendelijke woning toch gelukkig en heel oud geworden. De andere oma uit Zevenaar liet mij altijd blijmoedig handwerkjes zien. Ik kan zelf absoluut niet knutselen maar vond het altijd interessant wat zij wist te haken en breien. Ze genoot van het leven, van haar kaartavondjes en clubjes en kon geweldig fluiten. En maakte heerlijke taarten. En ook zij heeft het nodige verdriet meegemaakt. Ik bewonder de levenskracht en veerkracht van al die opa’s en oma’s.

Koffie met teveel melk
Nog verlang ik naar de koffie met veel te veel melk bij de oma’s, naar de ijsjes op het bankje aan zee met opa, naar de verhalen van vervlogen tijden. Zij vroegen altijd met belangstelling naar mijn leven maar konden het steeds slechter volgen. Op het laatst vroeg mijn opa alleen nog: ‘Geen moeilijkheden? Houden zo!’ De opa’s en oma’s zijn al jaren geleden overleden maar hebben mijn liefde voor de ouderen aangewakkerd en dat is nooit meer weggegaan. Ik associeer ouderen vooral met kracht, wijsheid, ervaring en warmte. Dat komt echt door de fijne band met mijn grootouders en andere ouderen. Het is heerlijk om te zien dat mijn eigen kinderen op hun beurt ook een leuke band, op eigen wijze, hebben met hun opa’s en oma’s. Contact tussen generaties is belangrijk en waardevol. Het over en weer van elkaar leren. Vooral als dit op natuurlijke wijze gaat. En het is niet altijd rozengeur en maneschijn. 

Meer leef-tijd
Op dit moment heb ik een schrijfmaatje, via het ouderenfonds geregeld. Ouderen die behoefte hebben aan post konden zich melden. Dat leek mij leuk want ik ben ook dol op kaarten en brieven. Leuke afwisseling naast al die pakketjes. Al is zij wat jonger dan mijn opa en oma, het handschrift, de woordkeuze en gedachtengoed doen me sterk aan mijn eigen opa en oma denken. Dan komen oude herinneringen boven. We beleven allebei veel plezier aan dit contact. Ik hoop dat iedereen ziet dat ouderen divers zijn, dat ze net als jij en ik zijn alleen met wat meer leef-tijd, met meer historie dan toekomst over het algemeen. Maar dat ouderen van enorme waarde zijn voor de samenleving. Goed om er vandaag extra bij stil te staan. En ons vanaf morgen weer verder in te zetten voor een samenleving voor alle generaties. 

www.ouderenfonds.nl/schrijfmaatje
www.verbindingsfestival.online/ met sessies over ouder worden in de stad
www.opanoma.nl/opa-en-oma-dag/10484/

“Groener leven” en dan met name “Groener zorgen” is het uitgangspunt voor Peter Engering, Productmanager Zorg, werkzaam bij BTL (part of idverde).

‘De buitenruimte wordt vaak als sluitpost gezien, terwijl het erg belangrijk is voor het welbevinden van werknemers, bewoners, patiënten en hun familieleden’, zegt Peter. ‘Uit wetenschappelijk onderzoek blijkt het positieve effect van een groene omgeving op het welzijn en gezondheid van mensen.’ Peter heeft als persoonlijke missie om groen in te zetten om de leefomgeving van mensen te veraangenamen. Tevens is Peter een groot voorstander voor een duurzame en gezonde omgeving.  Een groene zorgomgeving is niet alleen goed voor onze gezondheid, groen levert ook een belangrijke bijdrage  bij het oplossen van waterproblematiek, klimaatvraagstukken, het vergroten van biodiversiteit en natuurinclusief bouwen. ‘We krijgen steeds warmere zomers dus is het belangrijk om hittebestendig in te richten. Een groene omgeving zorgt voor verkoeling, juist in een omgeving waar veel kwetsbare personen zijn zoals een ziekenhuis of zorginstelling. Genoeg groen is voor iedereen prettig. De waarde van vastgoed stijgt als de buitenruimte groen en goed is ingericht.’ 

Bewustwording groeit
Peter is tevreden over de toenemende aandacht voor een groene omgeving. ‘De bewustwording groeit’. Het begrip ‘healing environment’ is al een paar jaartjes oud, maar nog steeds heel erg actueel. De natuur, bloemen en planten dragen bij aan een sneller herstel van mensen. ‘10% meer groen, zorgt voor 10 % minder gezondheidsklachten. Het voorkomt zorg en mensen genezen sneller. Wij worden beter door groen.’ Groen zorgt voor ontspanning, nodigt uit tot bewegen en  zorgt voor ontmoetingen. Zo zal zorg personeel in een groene omgeving, die is aangepast op de zorg, ook veel sneller naar buiten gaan om daar de zorg te verlenen.  Bezoekers van de cliënten en patiënten voelen zich ook prettiger in een groene omgeving. Als bezoekers tegen bewoners zeggen dat ze zo’n mooi uitzicht hebben en dat het zo groen is dan voelen bewoners zich ook meer tevreden met hun plek. 

Maatwerk
De inrichting van de buitenruimte is wel maatwerk, volgens Peter. ‘Net als zorg op maat, is het ook groen op maat. Je moet goed kijken naar wat je waar neerzet. Rekening houden met de gebruiker. Cliëntenraden, het zorgpersoneel en andere betrokkenen  denken goed mee en leveren waardevolle input om de inrichting optimaal aan te laten sluiten bij de gebruiker. Tot nu toe wordt nog te weinig gekeken naar de omgeving van een gebouw.  Dat is volgens Peter een gemiste kans. ‘De buitenruimte moet matchen bij het gebouw. Stenen leven niet, mensen en planten wel.’ Gelukkig kijken steeds meer zorgorganisaties naar de buitenruimte en schakelen zij BTL in voor de (her)inrichting van zorglocaties. Zo heeft BTL vele bestaande locaties omgevormd tot prettige buitenruimtes. ‘Het gaat bijvoorbeeld om het inrichten van de buitenruimte met een vlindertuin, beweegtoestellen, geurende beplanting, ervaringspaden en moestuinen.’ En telkens is er aandacht voor veiligheid, toegankelijkheid en of het bijdraagt aan het genezingsproces.

Zorgconcept
BTL heeft drie werkmaatschappijen die elkaar goed aanvullen: BTL Advies, BTL Realisatie en BTL Bomendienst. BTL heeft zich bij het platform ZorgSaamWonen aangesloten. 

We zijn aangesloten bij het platform omdat BTL ervaart dat de waarde van groen in de zorg erkend wordt. BTL kan met haar kennis en ervaring dit vertalen naar de inrichting van de buitenruimte.
De zorgsector is een speerpunt binnen BTL. Zowel voor de aanleg en herinrichting als om het onderhoud van het groen bij zorgorganisaties. ‘We hebben een ZorgConcept ontwikkeld die we gebruiken als onderlegger voor onze adviezen. We richten ons op  zorginstellingen en ziekenhuizen. Momenteel zijn we ons Zorgconcept aan het vernieuwen. Peter  benadrukt dat het belangrijk is om in een vroeg stadium betrokken te worden bij de planvorming. ‘Zeker in de zorg helpt het vroegtijdig samenwerken met een architect of adviesbureau om samen de juiste inzichten te ontwikkelen rond het financieel aantrekkelijk bouwen, het behoud van de aanwezige ‘schatten‘ van de natuur, om het buitenterrein naadloos te laten aansluiten bij de zorgbehoefte van de instantie, en de inrichting van de buitenruimte op wetenschappelijk gronden vorm te geven. Dat is wat wij “Groener zorgen” noemen.’

Meer weten? Neem contact met Peter of bezoek de website: www.btl.nl/branches/groener-zorgen/