De toekomst is helemaal niet grijs, maar veelkleurig! Ja, ik weet heus wel dat het aantal ouderen toeneemt en je steeds meer grijze hoofden op straat ziet. Maar als je goed kijkt, zie je veel verschillen. Ik hoorde de Vlaamse psycholoog en rouwdeskundige Manu Keirse in een podcast iets prachtigs zeggen: “Elk jaar dat je groeit in ouderdom is een jaar meer fundament om naar de toekomst te kijken. Als je vijf jaar oud bent, kijk je vijf jaar vooruit. Als je tachtig jaar bent, kijk je tachtig jaar vooruit.”

Levensfase

Dat vind ik aansprekend en ben het er meteen mee eens. Sowieso zegt Manu wijze dingen. Hij vindt dat het sterven wat meer onderdeel moet uitmaken van het leven. Daar heeft hij gelijk in. Ik zit nu in een levensfase waarin steeds meer mensen om me heen wegvallen. Het afscheid nemen valt me zwaar. De boeken van Manu helpen me enorm bij het rouwen. En ik hoop er ook anderen mee te kunnen helpen want er staan treffende adviezen in. Zo zegt hij dat je aan het einde van je leven vier dingen zou moeten zeggen: ‘Sorry; ik vergeef je’, ‘Ik dank je’ en ‘Ik hou van je’. Als je dit kunt meegeven aan mensen, geef je de nabestaanden een kostbaar geschenk mee.

Tja, soms overlijdt iemand plotseling en krijg je de kans niet. Maar ik vind het wel mooi: goed afscheid nemen; als het je gegund is. Ik denk dat hij gelijk heeft met zijn oproep om het sterven niet weg te stoppen, maar zichtbaar en meer bespreekbaar te maken.

Samen met Leo

Zijn oproepje deed me denken aan een bezoek dat ik onlangs aan België bracht. Niet alleen door de Vlaamse tongval van Manu, maar vooral om wat ik daar toen zag. Ik bezocht een collectief woonproject, genaamd Calico - dat staat voor Care and Living Home Community. Ik zal even uitleggen hoe ik daar nu weer terecht was gekomen.

Je weet toch dat ik bezig ben met me oriënteren op het wonen in een woongemeenschap? Samen met Leo, de oudere heer die ook zoiets wil beginnen, ben ik de eerste stappen aan het zetten. We verzamelen informatie en bezoeken allerlei bestaande projecten. In dat kader zijn mee op excursie geweest naar Brussel. We bezochten drie inspirerende projecten waaronder Calico. Dat is een intergenerationeel woonproject met 34 appartementen en twee gemeenschappelijke ruimten.

Er is ruimte voor een geboortehuis en een sterftehuis. Mensen die terminaal ziek zijn kunnen er verblijven en tegelijkertijd ook vrouwen die bevallen, in een aangrenzende ruimte. Zo worden leven en dood bij elkaar gebracht. De bewoners van de woongroep zetten zich allemaal 5 uur per week in voor het geboorte- en sterftehuis. Dat vond ik erg bijzonder. En het zette me aan het denken.

Maatschappelijke bijdrage

Ik wil méér dan louter samen wonen, ik wil ook een maatschappelijke bijdrage leveren! Leo vindt dat ook, al heeft hij zijn hart vooral liggen in het behoud van de natuur. Maar dat valt volgens mij best te combineren. Een zorgboerderij? Of een voedselbos beginnen?  

Leo en ik hebben diverse woongemeenschappen bezocht en zijn het over veel dingen eens: we zijn allebei gecharmeerd van intergenerationeel wonen en willen daarnaast ook woningen beschikbaar stellen aan mensen die een zorgvraag hebben. We zoeken nog even naar de juiste verhouding. Hoeveel woningen zullen we reserveren voor mensen die zorg nodig hebben? Platform 31 en de architecten Tijmen Kuyper en Flip Krabbendam van bureau CoWonen komen binnenkort met een publicatie hierover.

Ambtenaren

Jaja, je merkt al dat ik langzamerhand ingevoerd begin te raken in de materie. En leuk dat ik het vind! Het is leerzaam en de grijze cellen moet je in beweging houden, nietwaar? Ik beleef avonturen die ik niet eerder heb meegemaakt. Zo gaan Leo en ik volgende week naar de gemeente. We hebben een afspraak met twee ambtenaren. In één van de gemeenten waar wij wel kansen zien om te wonen, komt een stimuleringsregeling voor collectief wonen. Dat wist Leo te vertellen.

De ambtenaren zullen ons meer kunnen vertellen. Leo vindt wel dat we dan al een A4 met onze plannen moeten opstellen om het aan ze voor te leggen. Zij moeten natuurlijk wel zien dat ze met serieuze mensen te maken hebben die weten wat ze willen.

Dus gaan we morgen onze visie opstellen We hebben al veel munitie in handen, maar natuurlijk ook ons eigen verstand. Eerst gaan we wandelen in het bos, dan borrelen en dan een visiestuk maken. Dat heb ik nog nooit gedaan, maar tegenwoordig moet je dan Pipi Langkous citeren, geloof ik.

Geven en nemen

O ja, dat wilde ik ook nog vertellen. In Brussel hebben we nog twee andere woonprojecten bezocht, Sint Annadorp en Casa Viva. Het valt me op dat overal waar we komen, of het nu in België of in Nederland is, we horen hoe fijn het samenleven is. De meerwaarde van collectief wonen is enorm. Je moet wel investeren in het levendig houden van een groep en accepteren dat niet iedereen even actief is. Maar, zoals mijn moeder altijd zei: “Je moet geven en nemen in het leven.” Zij was net zo wijs als Manu. Zonder ervoor gestudeerd te hebben. Ze hield van gezelligheid, maar een woongemeenschap? Ik weet niet of het iets voor haar zou zijn geweest. Daarom is het zo mooi dat er steeds meer woonvormen zijn. De toekomst van het wonen, is wat mij betreft ook veelkleurig!